BikeMan Wrocław

Miała być Warszawka. Ale sezon w pełni i co ma wisieć, nie utonie. Alternatywnie padło na Poznań, za to przez Gniezno. Samotna jazda do Warszawy w nocy w temperaturze bliskiej 0 st. C niezbyt mi przypadała do gustu, stąd nastąpiła zmiana planów. Trasa krótsza o 100 km i większość za dnia. I znalazło się towarzystwo do jazdy Na wiosnę jechałem z Poznania, teraz w drugą stronę. Nie działo się nic godnego uwagi, płaska, a przez to monotonna nieco, jazda z wiatrem w plecy. Drogi równe, ruch niewielki (sobota). Rozrywka w sam raz na listopadowy, coraz krótszy dzionek.

Trasa: Wrocław-Gniezno-Poznań
Dystans:  256km
Czas jazdy: 9h54
Średnia: ~25.9km/h
Przewyższenia: ~ 867m

Park Krajobrazowy Doliny Baryczy to, od pewnego czasu, mocno lansowany, dla bikerów, obszar. Niestety za każdym razem przekonuję się, że reklama wysyłana do ludu, mocno wyprzedza rzeczywistość. O ile dla bikerów na rowerach  dostosowanych do nawierzchni szutrowych, jazda, nagradzana pięknymi widokami, po lasach, wśród stawów jest z pewnością prawdziwą przyjemnością, o tyle dla szosowców, poza kilkoma odcinkami równego, gładkiego asfaltu, to niestety dramat. I żaden piękny widok nie nagrodzi kosztu plomb wypadających z zębów na dziurach… W krótkich żołnierskich słowach można to zdefiniować: tarka, kratery, kostka. Przyjechanie przez miejscowość, nie trafiając na kostkę można uznać za szczęście. Infrastruktura gastronomiczna na poziomie zerowym, no chyba, że uznamy za gastronomię sklepy Dino albo Biedronka 😉 Reasumując, jeśli Barycz, to na rowerze kross/mtb w komplecie z kanapkami na cały dzień

Trasa: Wrocław-Brzeg Dolny-Prusice-Odolanów-Oleśnica-Wrocław
Dystans:  238km
Czas jazdy: 9h05
Średnia: ~26.2km/h
Przewyższenia: ~ 646m

Niewątpliwie góry mają w sobie coś magicznego, jednak jesienią skala niezwykłości wykracza poza zwykłe wartości 😉 Wjazd na szczyt to zazwyczaj jedna nagroda: szybki zjazd. Tymczasem tu dostajemy bonus złożony z kilku składników: panorama ze szczytu, inne szczyty wystające z kołderki chmur, no i te odcienie brązu, żółci i czerwieni.

Trasa: Trzy Przełęcze: Rędzińska, Okraj, przez Czechy do Jakuszyc
Dystans:  132km
Czas jazdy: 6h48
Średnia: 19.4km/h
Przewyższenia: ~ 2004m

Jesiennie.

Maraton Północ-Południe, jeden z najtrudniejszych polskich ultramaratonów, to spore wyzwanie. Blisko 1000km do przejechania w formule non-stop. Znakomicie się przygotowałem, zarówno kondycyjnie, jak i sprzętowo. Dzień przed maratonem przyjechałem do Władysławowa. Pobudka wcześnie rano i na rozgrzewkę zrobiłem dojazd na start maratonu, jadąc przez Jastrzębią Górę, w sumie 65km. Dzień wcześniej czułem już, że w gardle coś się dzieje, niegroźny katar, ale nie wyglądało to źle. Dlatego na Helu, w aptece, zaopatrzyłem się w paczkę witaminy C i jakieś tabletki do ssania na gardło. Wydawało się OK, ale po ok. 6h, w Kościerzynie, odwiedziłem kolejną aptekę, zaopatrując się w coś mocniejszego na gardło, w sprayu. Doraźnie pomogło, jechało się świetnie. W nocy zaczął padać deszcz, ale niespecjalnie mi to przeszkadzało, choć pojawił się coraz częstszy kaszel i stopniowo ból gardła oraz gorączka. Jakieś 15km za Płockiem, po blisko 24h jazdy, niestety poziom dyskomfortu osiągnął tak duży poziom, że przestraszyłem konsekwencji.

Moment najstraszniejszy dla każdego maratończyka – podjęcie decyzji: jedziesz dalej w deszczu i chłodzie czy wycofujesz się? Przejechane ponad 500km…

Dużo mnie kosztowała ta decyzja, ale postanowiłem się wycofać Lekarz stwierdził, że słusznie, bo kilka godzin więcej, w tej ulewie i chłodzie, a skończyłoby się zapaleniem płuc w szpitalu. Tymczasem na szczęście, tylko antybiotykiem i własnym łóżkiem.

Trzeba będzie zrobić tego tripa za rok. Takie życie 😉

Trasa: Władysławowo-Jastrzębia Góra-Hel-Kościerzyna-Świecie-Płock
Dystans:  531km
Czas jazdy: 23h40
Średnia: ~ 22.5km/h
Przewyższenia: ~ 2671m